Introductory Provisions of Turkish Civil Code – Medeni Kanunun Başlangıç Hükümleri

Türk Medeni Kanununda “Başlangıç” başlığını taşıyan kısımda yedi madde hâlinde; “Medenî hukukun kaynakları ve uygulanması”; “hakların kullanılması ve yükümlerin yerine getirilmesinde uyulması gereken davranış biçimi” (objektif hüsnüniyet); “hakların kazanılmasında aranılan iyiniyet (sübjektif hüsnüniyet)”; “hâkimin takdir yetkisi”; “Borçlar Kanununun genel hükümlerinin medenî hukukun diğer alanlarında da uygulanması şartları”; “ispat yükü” ile “resmî sicil ve senetlerin ispat işlevi” düzenlenmektedir.

Bu yazımızda Medeni Kanunun Başlangıç hükümlerine ilişkin maddelerin İngilizce çevirisine ve ilgili kavramların karşılıklarına yer veriyoruz.

key notIONS.jpg — Key Notions of Turkish Civil Code

A. Hukukun uygulanması ve kaynakları
A. Application and sources of the law

Madde 1
Article 1

(1) Kanun, sözüyle ve özüyle değindiği bütün konularda uygulanır.
(1) The law applies according to its wording or interpretation to all legal questions for which it contains a provision.

(2) Kanunda uygulanabilir bir hüküm yoksa, hâkim, örf ve âdet hukukuna göre, bu da yoksa kendisi kanun koyucu olsaydı nasıl bir kural koyacak idiyse ona göre karar verir.
(2) In the absence of a provision, the judge shall decide in accordance with customary law and, in the absence of customary law, in accordance with the rule that it would make as legislator.

(3) Hâkim, karar verirken bilimsel görüşlerden ve yargı kararlarından yararlanır.
(3) In doing so, the judge shall follow established doctrine and case law.

B. Hukukî ilişkilerin kapsamı
B. Scope and limits of legal relationships

I. Dürüst davranma
I. Acting in good faith

Madde 2
Article 2

(1) Herkes, haklarını kullanırken ve borçlarını yerine getirirken dürüstlük kurallarına uymak zorundadır.
(1) Every person must act in good faith in the exercise of his or her rights and in the performance of his or her obligations.

(2) Bir hakkın açıkça kötüye kullanılmasını hukuk düzeni korumaz.
(2) The manifest abuse of a right is not protected by law.

II. İyiniyet
II. Good faith

Madde 3
Article 3

(1) Kanunun iyiniyete hukukî bir sonuç bağladığı durumlarda, asıl olan iyiniyetin varlığıdır.
(1) Where the law makes a legal effect conditional on the good faith of a person, there shall be a presumption of good faith.

(2) Ancak, durumun gereklerine göre kendisinden beklenen özeni göstermeyen kimse iyiniyet iddiasında bulunamaz.
(2) No person may invoke the presumption of good faith if he or she has failed exercise the diligence required by the circumstances.

III. Hâkimin takdir yetkisi
III. Judicial discretion

Madde 4
Article 4

(1) Kanunun takdir yetkisi tanıdığı veya durumun gereklerini ya da haklı sebepleri göz önünde tutmayı emrettiği konularda hâkim, hukuka ve hakkaniyete göre karar verir.
(1) Where the law confers discretion on the court or makes reference to an assessment of the circumstances or to good cause, the judge must reach its decision in accordance with the principles of justice and equity.

C. Genel nitelikli hükümler
C. General provisions

Madde 5
Article 5

(1) Bu Kanun ve Borçlar Kanununun genel nitelikli hükümleri, uygun düştüğü ölçüde tüm özel hukuk ilişkilerine uygulanır.
(1) The general provisions of this Code and the Code of Obligations apply to all civil law matters.

D. İspat kuralları
D. Rules of evidence

I. İspat yükü
I. Burden of proof

Madde 6
Article 6

(1) Kanunda aksine bir hüküm bulunmadıkça, taraflardan her biri, hakkını dayandırdığı olguların varlığını ispatla yükümlüdür.
(1) Unless the law provides otherwise, the burden of proving the existence of an alleged fact shall rest on the person who derives rights from that fact.

II. Resmî belgelerle ispat
II. Proof by public document

Madde 7
Article 7

(1) Resmî sicil ve senetler, belgeledikleri olguların doğruluğuna kanıt oluşturur.
(1) Public registers and public deeds constitute full proof of the facts evidenced by them, unless their content is shown to be incorrect.

(2)Bunların içeriğinin doğru olmadığının ispatı, kanunlarda başka bir hüküm bulunmadıkça, her hangi bir şekle bağlı değildir.
(2) Unless the law provides otherwise, such proof of incorrectness does not require to be in any particular form.